Polsbandjes en dansjes lossen pesten niet op

Hoe ver laten we het nog komen?

Pesten blijft een hardnekkig probeem op scholen. En voor scholieren is het genoeg geweest. Het is hoog tijd om van pesten echt een topprioriteit te maken. De slappe aanpak met polsbandjes en andere losse flodders moet plaats ruimen voor een stevig anti-pestbeleid op school.

De cijfers liegen er niet om. Uit een onderzoek van Klasse uit 2016 blijkt dat 20% van de leerlingen zegt dat ze de laatste twee maanden gepest werd. Veel scholen doen acties tegen pesten, maar het lijkt niet te helpen. Ook cyberpesten is een probleem. Pesten gaat zo digitaal verder, ook buiten de schoolpoort. 

Het uitgewerkt gezondheidsbeleid van de school, met regels rond snoep en frisdrank, houdt vaak geen rekening met de psychosociale kant van het verhaal. Maar voor leerlingen moet het mentaal welbevinden net de focus zijn van dat gezondheidsbeleid.

Scholieren vragen anti-pestacties die aansluiten bij hun leefwereld en op maat zijn van de schoolcontext. Ze willen geen onpersoonlijke, nationale campagne die haar doel mist, maar vragen een krachtige, persoonlijke aanpak die kadert in een gedragen anti-pestbeleid op hun school. Een beleid dat leerlingen en schoolpersoneel samen opstellen en uitvoeren.

Bovendien moet een school die actie wil ondernemen, duidelijk weten bij wie ze terecht kan voor tips en hulp. Nu is het voor scholen vaak moeilijk om door de bomen het bos te zien. Er zijn tal van initiatieven, materialen en methoden die effect hebben. Maar deze goede voorbeelden zijn nog te weinig gekend en worden nog te weinig gedeeld.